Wracajac do soboty ( troche nieladu tu wprowadzam, ale dawno mnie tu nie bylo i wszystko sie przypomina), to Slubny mnie przywiozl kolo 14.00. A juz o 20.00 lecial na imprezke. Wrocil w niedziele rano. O dziwo po raz pierwszy nie zrobilam awantury. Mialam to w d... . Jego zycie, jego wybory. Widac co woli.

Z Tutkiem ciagle sie denerwowalam, ciagle sie klocilam i wrzeszczalam ( bez skutku) i maly byl niespokojny. Nocki nieprzespane ( 3godz snu na dobe to chyba niezbyt duzo?), kilkuminutowe drzemki w ciagu dnia i wrzask jak mnie nie bylo- pierwsze miesiace zycia Tutka tio byl koszmar ( oczywiscie Slubny nie pomagal, nawet z sypialni sie wyniosl, bo on musial sie wyspac, a piatki i soboty opijal syna-4 miesiace kurwa mac).

Tym razem stwierdzilam, ze po co mi te nerwy. To nic nie daje, tylko mi i Kluskowi daje sie we znaki. Zreszta jak sie urodzi takie jak Tutek to pomocy nadal nie bede miala ze strony Slubnego i tylko ja sie zamecze. Slubny twierdzi, ze wie, ze zle postepowal i teraz sie zmieni, ale ja sie nie nastawiam. Po co mam sie rozczarowac. Bedzie co bedzie. Chwilowo licze tylko na siebie. Chcialam dwojke dzieci, mala rozniece wieku- bede miala. I z tego powodu jestem szczesliwa, mimo ze cholernie zmeczona. Ale jeszcze kilka lat i dzieci sie usamodzielnia. I to ze mna beda mialy lepszy kontakt. Slubny jeczsze pozaluje, ze zmarnowal ten czas.

Pozostaje pytanie czy jeszcze bedziemy razem, bo jak sie wkurze tak porzadnie to odejde...


No tak sobie musialam widac ponarzekac. Wyrzucic z siebie. Jakos mi lzej.