wspomnienie

Przyszla sobota. Slubny pozwolil mi pospac do 9.00... bo jak mnie rano zobaczyl, to chyba sie przerazil. Jak ostatni polamaniec chodzilam. Do tego geba mi sie wykrzywiala ziewaniem... Ogolnie nieciekawie sie czulam.

Jak juz wygramolilam sie z cieplutkiej posceli i pochlonelam sniadanie, pojechalismy na ostatnie zakupy, bo jak to ze Slubnym bywa, nigdy na czas wszystkiego nie nabedzie...Bo ja nic nie mowilam... Bo skad on mial wiedziec, ze to sie przyda (napoje-faktycznie po cholere).

Jak Terrorysta wreszcie padl po 12.00, spokojnie dalo sie pogadac, przygotowalam obiad i w spokoju zjedlismy. Rodzicom moje "smakolyki" smakowaly. Wreszcie cos mi sie udalo w tej kuchni zrobic :)

Potem przyszli tescie na kawe. I tym sposobem Terrorysta nie zjadl obiadu, bo znowu cos sie dzialo. Biegal miedzy dziadkami zadowolony. A potem praktcznie caly czas zajmowal sie soba. Bawil sie u siebie w pokoju. Nic od nikogo nie chcial, nie piszczal, nie marudzil. Nie jestem przyzwyczajona do takiego cywilizowanego zachowania synka.

Czas szybko minal. Ojciec zaczal sie zbierac do wyjazdu. Znowu zamieszanie.
Mama w przelocie zdarzyla mi powiedziec, ze sa z ojcem pokloceni, od tygodnia nie gadaja. Szczena mi opadla, bo nic nie bylo widac po nich. A z reguly nie potrafia ukryc klotni.


Tescie chwile jeszcze zostali, poszli zobaczyc jak Slubny rozmiescil meble, Terrorysta przejety oprowadzal i ciezko bylo zaciagnac go na gore.

Zdecydowanie dzien nalezal do meczacych. Caly czas w pozycji siedzacej, troszke przy garach, no i Klusek zaczal sie buntowac. Kolejny wieczor rozwalona na kanapie...

Niedziela tez u tesciow. Poswiecilam sie dla dobra Terrorysty, ktory swietnie czuje sie w towarzystwie Dominiki ( jak ja tej smarkatej nie lubie, ale bede musiala sie do niej przekonac).

Musialam wysluchiwac "dobrych rad i porad", nasluchalam sie co powinnam, a co nie, oberwalo sie tez niani... Ale co tam. Synek swietnie sie bawil. Przezylam.

Babcia po 22 mieciacach zycia Terrorysty przypomniala sobie, ze mozna wnuka zabrac na spacer. Teraz kiedy mam opiekunke!!! Teraz kiedy juz pomocy nie potrzebuje. Cholera mnie bierze. I jeszcze niewypowiedziane, ale z miny wyczytane pretensje. Trudno, ze chciala dzisiaj jechac nad zamek z wnukiem, siostrzenica i jej corka. Wczesniej nianie mialam umowiona.

Myslala, ze jak sie przeprowadzimy plot w plot ( no prawie) to ja bede latac co chwila. A w dupie mam. Potem znowu dotra do mnie informacje, ze chodze do niej, bo mi sie nie chce gotowac. A ja chodzilam... wbrew sobie... zeby wnuk mial kontakt z dziadkami... ale to chyba nie mnie powinno zalezec, prawda??? A te obiady to ja mialam gdzies. Fakt, ze przez 9 m-cy zycia Terrorysty niewiele udawalo mi sie zrobic w domu, bo Smarkacz ciagle ryczal, ale powodem moich odwiedzin z pewnoscia nie bylo zarcie.

Czlowiek sie stara, dla dobra dziecka... no bo jak dziadkowie nie przychodza... a szkoda moich nerwow. Terrorysta czul jeszcze w brzuchu wieczne moje napiecie z powodu Slubnego, po urodzeniu tez - bo tesciowa sie wpieprzala i wydzwaniala 10 razy na dobe z glupotami typu "a czapeczke zalozylas jak wychodzilas na spacer?' (zima chyba oczywiste), "pieluszke przebralas?", 'nakarmilas"..... Slubny tez mial nas w nosie. Tylko mecze i kumple.

Teraz mowie dosc. Z Kluskiem tak sobie nie dam. I tak jestem ta najgorsza za nic. To teraz beda mieli powody, zeby tak uwazac. Byle mi tylko sil starczylo...